Het mooiste, maar gelijk ook het moeilijkste thema is de stijl van opvoeden. Er is veel kennis bij moeders, maar tegelijk ook nauwelijks kennis over het opvoeden. Moeders kijken vaak terug naar hun eigen opvoeding. Was die veilig, dan herhalen ze het voorbeeld. Was de opvoeding onveilig, dan herhalen ze vanwege het niet beter weten of ze gaan juist compenseren. Het anders doen, dan hun moeders deden. Onbewust houd je dus patronen in stand. Met name als het gaat over de aanpassing aan de omgeving, gaat men vaak uit van hetzelfde patroon. 

Ik merk, dat moeders heel veel weten over opvoedzaken en tegelijk niets weten. Voor mij een uitdaging deze groep te bereiken. Vaak komen ouders met hun kind in therapie als het al te laat is. Als ze vooraf wisten wat wel en niet te doen tijdens de opvoeding en ontwikkeling van hun kind, was het gedrag wat het kind laat zien op latere leeftijd gewenst geweest. 

De opvoeder vergeet vaak een erg belangrijk item: kinderen vormen zich aan de hand wat de omgeving hen biedt. De spiegelneuronen en het copingproces gedurende de eerste vier jaar zijn vaak bepalend welke taal het kind gaat spreken, welk gedrag het kind vormt en hoe het kind omgaat met angsten en boosheid. als ik aan moeders vraag wat ik hiermee bedoel, blijft het stil. Vanuit het kind geredeneerd: "What you see is what you get". 

Je kunt je kind letterlijk vormen, zoals jij dat wil. Dat gebeurt ook in vele volkeren zo. De palestijnen leren hun kind al het martelaarsschap aan vanaf 18 maanden oud. Wij Nederlanders zijn een kritisch volk en het cynisme leren wij onze klinderen. Ook hoe kinderen spreken over leeftijdgenoten komt vaak uit de leerschool van de ouders. Politieke voorkeur, met name de christelijke partijen, staat al vast in de wieg. Hoezo kijk ik naar de ontwikkeling van mijn kind? Het kind kijkt maar naar mij en dan komt het goed. 

Met ouders praten over veiligheid tijdens de opvoeding is bijna niet te doen. Moeders bespreken het met hechte virendinnen of met hun eigen moeders, dus ben je aanwezen op het talent voor opvoeden van die anderen. Als ik een lezing geef is het de kunst zo algemeen mogelijk voor de dag te komen. Op deze wijze bereik ik misschien iemand, echter vaak gebeurt het ook, dat er achteraf niet meer over gesproken wordt. Er zijn maar weinig ouders die genieten van een hoge zelfwaardering en zich kwetsbaar durven op te stellen.

Praten over de opvoeding hangt af van de context, de afhanbkelijkheid, veiligheid. Gelukkig is er een aardsverschuiving gaande, dat ouders zich steeds meer willen inzetten voor het geluk van hun kind. Normaal wil iedereen dat, zou je zeggen, maar slechts een klein percentage houdt zich daar echt mee bezig. De meesten weten alles en niets.

John Watson:was een Amerikaans psycholoog en stichter van de psychologische school van het 'behaviorisme heeft ooit het volgende uitgesproken:

"Geef mij een stuk of twaalf gezonde kinderen, goed gevormd, en een door mij zelf bepaalde wereld om ze groot te brengen en ik garandeer u dat ik elk ervan, wie u maar wil, kan trainen om, welke specialist ik maar zou kiezen te worden - dokter, advocaat, kunstenaar, winkelchef, ja zelfs bedelaar en dief, ongeacht zijn talenten, neigingen, tendenties, vermogens, roepingen, en het ras van voorouders.". 

Hiermee doelt hij op de maakbaarheid van een kind en dit is vaak ook de rede, waardoor ouders niet graag over de wijze van opvoeden praten. Ze zijn vaak bang voor zichzelf als voorbeeldfiguur. Daarmee geconfronteerd worden is geen sinecure. Je hebt daar moed bij nodig en daar ontbreekt het in ieder geval veel Nederlanders aan. In ieder geval wordt dit thema meegenomen in de trainingen om juist die veiligheid om te praten over opvoeding te waarborgen. Het resultaat is verbluffend en vaak een blijvend gezond en succesvol kind. Dus moeders durf te praten over opvoeding van jouw kinderen en ervaar een rijkdom aan wijsheid en een eeuwig gelukkig kind.